09 –
10 września 2012, godzina 02:45
Właśnie mija rok od ataku na ambasadę Izraela wKairze. Pokojowa demonstracja przeobraziła się w chuligańskie wybryki, które
doprowadziły do wtargnięcia na teren obcego kraju. Pamiętam, jak siedzieliśmy
na hotelowym tarasie w centrum Kairu i ze zdziwieniem oglądaliśmy przekaz
telewizyjny. Głos mieliśmy wyłączony i przez pierwsze kilka minut
zastanawialiśmy się, w jakim zakątku świata toczą się owe wydarzenia. Wszyscy
byliśmy przerażeni, kiedy w końcu rozszyfrowaliśmy, że to zaledwie kilka
kilometrów od naszego hotelowego tarasu. Tej nocy podjęłam ostateczną decyzję o
moim chwilowym powrocie do Polski. W tamtym momencie mojego życia to była chyba
jedyna słuszna decyzja, ale... ta chwila trwa już rok i z każdym dniem, z każdą
minutą coraz bardziej żałuję, że jestem tu, a nie tam. Tęsknię. Każdego dnia tęsknię coraz mocniej i
mocniej, i mocniej. Tęsknię za nerwowymi kierowcami samochodów, którzy od
wczesnych godzin porannych trąbią nieustannie. Tęsknię za milionem mieszkańców,
którzy tuż po zapadnięciu zmroku wylewają się na ulice stolicy. Tęsknię za
mieszanką zapachów kawy, grillowanego mięsa, kadzidełek, ostrych przypraw i
damskich, słodkich perfum. Tęsknię za wiecznym hałasem i brakiem ciszy nocnej.
Tęsknię za brakiem pojęcia czasu, który sprawia, że człowiek staje się niewolnikiem
zegarka. Tęsknię za orientalną muzyką słyszaną z radia zamontowanego w
samochodzie, na motorze, na skuterze, a nawet na wozie zaprzęgniętym w osiołka.
Tęsknię za głosem muezina nawołującego na modlitwę. Tęsknię za pięknymi i tajemniczymi czarnymi oczami
egipskich niewiast zakrytych od stóp do głów. Tęsknię...
Może komuś wyda się to
niemożliwe, ale im bardziej jestem tu, tym mocniej chcę być tam… czy ta chwila
kiedyś się skończy i wrócę tam, po to, żeby tęsknić za tym, co mam teraz tu?
Jest jeszcze coś. Tęsknię jeszcze za Kimś, dzięki
komu mogłam odkryć nie jedną i może nie dwie, ale wszystkie twarze Kairu. Za
Kimś, dzięki komu odkryłam nie tylko to kolorowe, bogate i radosne oblicze
Matki Świata, ale też to szare, smutne, monotonne i brudne. Tęsknię za
Kimś, dzięki komu zrozumiałam, że bardziej chcę być tam, niż tu…
I może właśnie dlatego, nie zaglądałam tu przez
ostatni miesiąc, za co szczerze PRZEPRASZAM wszystkich Czytelników bloga. Obiecuję,
że postaram się już nigdy więcej nie znikać na tak długo.
